De waarheid over Engels voetbal

Voetbal in Engeland is een bron van nationale identiteit, een weerspiegeling van ons land en zijn positie in de wereld, en een constant punt van discussie, teleurstelling en algemene hysterie voor mij en mijn landgenoten.

Als jouw Engelse insider, je ‘voetbal’-vertrouweling, denk ik dat het tijd wordt om de waarheid achter onze nationale sport te onthullen.

De geschiedenisles

Het prachtige spel gaat ver terug in Engeland. Er is bewijs van de eerste uitgesneden afbeelding van een wedstrijd in de buurt van het middeleeuwse Bristol, en het eerste gedocumenteerde paar voetbalschoenen werd gedragen door Henry VIII (herinner je je de dikke koning met 6 vrouwen?), die in 1526 een paar bestelde voor zijn garderobe.

In het begin was de sport iets gewelddadiger dan nu (er is een zorgwekkende hoeveelheid middeleeuwse verwijzingen naar gebroken armen en benen), maar in de afgelopen decennia is voetbal dramatisch gegroeid van zijn ruwe en gewelddadige wortels tot een snel en technisch spel, dat een nieuw soort snelle en bekwame spelers aantrekt.

Deze evolutie op het veld weerspiegelt de veranderingen die hebben plaatsgevonden in de Engelse samenleving. In de jaren zeventig en tachtig toonden zowel Britse voetbalfans als de politie een voorkeur voor geweld, wat een weerspiegeling was van de deïndustrialisering van het land en de stijgende werkloosheid. Tegenwoordig is het echter allemaal zonneschijn en rozen, met gezellige, gastvrije voetbalstadions van Cambridge tot Bournemouth.

Dus waarom blijven de Britten verliezen?

Gepassioneerde debatten worden gehouden in pubs in het hele land over waarom Engeland altijd boetes verliest aan Duitsland. Het huidige argument luidt als volgt: sinds de oprichting van de Premier League in 1992 hebben televisiebedrijven miljarden verdiend met de aankoop van uitzendrechten. In plaats van dat de winst wordt gedeeld, hebben particuliere bedrijven alle voorheen lokale clubs overgenomen en spelers uit het buitenland binnengehaald om de internationale aantrekkingskracht van het Engelse voetbal te vergroten. Dus geen basisfinanciering meer en geen lokaal talent meer. Verklaart die uitleg de gemiste sancties volledig? Misschien niet, maar het zal voor jou een levendig gesprek openen tijdens jouw volgende bezoek aan het VK.

Engels voetbal “Rivaliteit”

Tot voor kort hadden wij Engelsen de grote waan dat ons nationale team verschillende grote rivaliteit had, bijvoorbeeld tegen Duitsland en Brazilië. Dit is natuurlijk volkomen komisch, aangezien beide teams (hoewel ik het niet graag zeg) in een andere klasse zitten en waarschijnlijk absoluut geen idee hebben dat we echt een ‘rivaliteit’ hadden. Onze enige legitieme rivaliteit is tegen Schotland, de “Auld Enemy”, een internationale wedstrijd die toevallig de oudste in de geschiedenis van het spel is.

Voetbal IS Engelse cultuur

De zogenaamde ‘Golden Generation’, bestaande uit onder meer Michael Owen, Steven Gerrard en onze bekronende redder Mr. Beckham, is misschien voorbij, maar op een modderig oud veld achter school blijft voetbal een wekelijks ritueel voor Britse jongeren en ouders in het hele land.

Binnenlandse FA Cup-avonden, waar arme teams uit de lagere divisies streven naar glorie tegen Chelsea, Arsenal en Manchester United, en onbezongen mannen – soms zelfs parttimers – de kans krijgen om een ​​doelpunt te scoren dat hun naam in de annalen van de Engelse voetbalgeschiedenis zal etsen, dat is wat ons motiveert.

Er zal altijd iets magisch zijn aan een koude herfstavond, half oktober, terwijl je met een steak & uientaart in de hand toekijkt hoe Oxford of Cambridge United met 3-0 worden geslagen door een briljant Brighton onder de schijnwerpers.